چقدر دوست داشتم یك نفر از من می پرسید چرا نگاه هایت آنقدر غمگین است؟

چرا لبخندهایت آنقدر تلخ و بیرنگ است؟

اما افسوس كه هیچ كس نبود ...همیشه من بودم و من و تنهایی پر از خاطره ...

آری با تو هستم! با تویی كه از كنارم گذشتی

و حتی یك بار هم نپرسیدی چرا چشمهایم همیشه بارانی است